CARITA SUNDA


Ku Jejen Jaelani Wargadipura

Lebah jalan cagak, lengkah Isah ngarandeg. Panonna sajongjongan neuteup budak nu aya dina aisanana. Katempo rada pias, bangun nu gering. Gap tarangna dirampa, karasa rada panas. Curucud cipanonna ngalembereh. Batinna ngageuri, atina lir katurih ku hinis kapeurih. Raga lir keuna ku kawisaya alatan nu jadi salaki keur aya dina tega, kabengbat ku cinta nu bahe ti awewe urang Cihonje. Lalakon imah-imahna jeung lalaki pangreremo indung bapana bet pukah kapegat ku gogoda. Dirina nepi ka ditundung ku nu jadi salaki. Deudeuh anaking, gerendeng atina bari ngusapan sirah budakna. Sing sabar Nyai, hidep keur keuna ku prihatin alatan nu ngayuga hidep keur aya dina jalan nu sasar…. Lalaunan sukuna ngalengkah deui. Lelembutanana kumalayang ka mangsa nu pinuh ku bagja. Enya mangsa bagja, najan kasebutna kapaksa, lila-lila mah teu burung aya rasa cinta, lalaunan asih weningna tamplok ka lalaki nu geus ikrar jadi salaki. Rasa bagja mimiti nyaliara, ngarandakah ngiuhan palataran raga katresna. Hanjakal, rasa bagja teh ngan sakolepatan, lir kilat nu ngenyay sajorelat. Nu kari ayeuna ngan ukur reueukna. Teu kasawang naha reueuk teh bakal nyingray atawa bakal terus jadi geblegan poek. Lalaunan leungeunna ngusap cimatana. “Badak! Badak!” Gebeg. Gigireun angkot Cibadakeun eureun. “Cibadak, Bu?” tanya kenekna. Manehna unggeuk. Kalacat naek. Gek diuk gigireun lalaki. Leungeunna deui-deui ngusapan tarang budakna. “Har…, geuning Isah ieu teh….” Gebeg. Direret, beuki ngagebeg. “Eu… geuning Kang Asep…,” tembalna rada peura, bari semu aga-eugeu kawas nu manggih kareuwas. “Bade angkat ka mana?” “Euh…, manawi bade ngalongok Embu…” tembalna. Bangun nu rada asa-asa rek ngajawabna teh. “Euh…, ku kaleresan nya, na da Kang Asep ge bade ngalongok sepuh, tos lami puguh tara dilongok….” “Euh… ari kitu Kang Asep ayeuna teh di mana?” pokna, bangun nu rada asa-asa keneh. “Saprak Isah nikah ge Kang Asep mah terus ngumbara ka Bandung.” Manehna ngarenghap. Lelembutanana ngadadak kumalayang ka mangsa keur lalagasan. Inget keneh kumaha pasini jangjina jeung lalaki panyileukanana nu ayeuna aya gigireunana. Hanjakal pasini jangjina teh teu ngajadi alatan dirina direremokeun ku indung bapana ka lalaki anak jugala. Alatan kabongroy ku dunya, indung bapana tega megatkeun duriat nu jadi anakna. Teu bisa pajar kumaha, manehna kapaksa nurut kana kahayang nu jadi kolotna. “Putra?” ceuk Asep, bari neuteup budak na aisan. “Muhun!” tembalna laun, kawas samar polah. “Bangun teu damang?” “Numawi…, rada panas…,” pokna, bari nyagap tarang budakna. “Euh…, naha atuh angkat teh bet nyalira, ari tuang raka ka mana?” “Eu… manawi…, maksad teh nuju dines ka luar kota….” Tembalna, ngabohong. Luk tungkul. Panonna neuteup budakna nu pias, dirina beuki samar polah. “Euh…, tos sabaraha hiji bati teh?” “Nembe ge hiji….” “Har… geuning ancin….” ceuk Asep bari seuri. Isah ngan ukur seuri, seuri maur. Aya niat rek wakca balaka, naon nu keur karandapan ku dirina, susuganan ari budal mah kanyeri kapeurihna bisa rada ngurangan. Tapi eta niat teh teu bisa kedal. Letahna asa beurat. Beurat ku itu ku ieu. Luk tungkul, jiga nu nyumputkeun jerit atina. Nyumputkeun ulat alum nu pinuh ku ngungun wuyung. Najan enya dirina geus ditundung, dirina masih keneh sah pamajikan lalaki nu ngarana Dudung. Hade goreng ge salaki, dirina kudu tetep gumusti, kudu tetep pengkuh sumujud, kudu tetep ngajaga kahormatan nu jadi salaki. Enya, naon mangpaatna rusiah rumah tanggana diucah-aceh. Najan enya, lalaki nu aya gigireun dirina kungsi mikanyaah jeung dipikanyaah, tetep we ayeuna mah geus lain-lainna deu. Dina dibejakeunana ge boa matak seuri ngera-ngera. Najan enya lain kahayangna, lalaki nu aya gigireunana teh kungsi dinyenyeri, boa kanyerina teh manjang alatan terus nyayang. “Ku naon, bet sapertos nu teu damang Isah mah?” “Eu…, numawi rada rieut…” “Euh…, biasana, upami putra teu damang, ibuna ge sok ngiring teu damang….” Deui-deui manehna ngarenghap, beuki alum, beuki nguyung. Deudeuh anaking…, batinna beuki ngageuri. Ku naon atuh bapa hidep teh bet ngumbar napsu… Gusti… horeng, Kang Dudung teh mung saukur meredih amisna asih jisim abdi. Ikrar mangsa dirapalan teh ngan saukur lalambe. Duh Gusti… mugi Anjeun masihan kakiatan ka jisim abdi…, mugi Kang Dudung sing enggal sadar tina laku lampahna…. Lalaunan leungeunna ngusap deui cimatana bari terus ngusapan tarang anakna nu nyebret panas. “Eu…. Ku naon bet nangis?” “Eu… ieu manawi, teu kiat ku rieut…,” tembalna laun bari terus mencetan taarna. “Euh…, Pir!” ceuk Asep bari ngageroan ki Supir. “Aya naon, manawi?” tembal Ki Supir bari angger neuteup ka hareup. “Daek teu nganteurkeun ka Lembur Cisompet…, aeh di Cisompet keneh ibu rama Isah teh?” “Eu…, sawios atuh Kang!” “Hih ari Isah, ti Cibadak ka Cisompet teh tebih, kana ojeg mah kuriak ragrag, hawatos ka putra…” ceuk Asep, daria pisan. “Ke sabaraha Pir?” “Pasihan we atuh dua puluh lima mah…!” “Enya, asal nepi ka hareupeun imah we…!” “Ih atuh kantenan we, Pa…!” tembal Ki Supir bari seuri. Isah ngarenghap. Reup peureum. Lelembutanana kumalayang ka mangsa bihari, ngadon nyukcruk lalakon nu geus lawas, ngadongkang jirim asih nu teu ngabukti. Inget keneh basa dirina wakca balaka alatan indung bapana ngareremokeun ka lalaki anak nu jugala, nu ayeuna keur kapengpeongan ku awewe urang Cihonje, nepi ka luas nolas nundung dirina. “Kumaha atuh Kang?” pokna dareuda. “Muhun, kedah kumaha deui atuh…” tembal Asep rada ngageter. “Kasebatna ge sepuh, hade goreng ge sepuh, moal aya sepuh nyilakakeun putrana. Matak kitu ge panginten tos katoong bagja dunya aheratna upami Isah ngajodo sareng pameget pilihanana… Leres, rupina parantos katoong, upami Isah ngajodo ka Kang Asep moal nyandak bagja ka sadayana….” Luk manehna tungkul. Naon nu dikedalkeun ku Asep bieu, bet kawas nu ngajejeleh dirina, Kawas nu ngajejeleh indung bapana. Enya, ku naon atuh indung bapana teh bet pidunya pisan. Sagala rupana teu weleh diukur ku baranyayna dunya. Seuneu asih nu kungsi ditiupan nepi ka hurung, bet ngadadak kakalicesan katebak ku heabna dunya. Nu disawang asih teh baris langgeng dina ati, behna mah ngan saukur ngalalar bari ninggalkeun panineungan. Lamunan bagja teh ngan saukur implengan, alatan kandeg, kasapih ku kahayang nu jadi indung bapana. Asih wening nu diimpleng bisa ngadalitkeun dua jirim pikeun ngambah sagara rumah tangga bari dibarengan ku jangji sapapait samamanis teh, antukna bolay alatan dirina kapaksa kudu cidra subaya, cidra alatan kapaksa nurut ka nu jadi indung bapana. Pruk jeung Dudung, lalaki pilihan indung bapana. Sataun dua taun mah ngawayahnakeun maneh, najan taya tresna, tapi ku dilalanyahan, teu burung aya rasa nyaah. Komo sanggeus salakina nempokeun kasabaranana mah. Rasa cua saeutik-saeutik kalindih ku rasa welas, nu antukna ngeclakeun rasa nyaah. Kembang-kembang asih, ngajadi buah nu mawa nyaah, najan teu meuhpeuy, tapi saeutik-saeutik geus bisa nitis galih sanubarina. Lalakon rumah tanggana geus mimiti nyaynyayan, nyaangan jalan kahirupan jeung nu jadi salaki pangreremo indung bapana. Mapay-mapay asih bari mipir-mipir ngeumbing tali wanci, ngotektak kanyaah bari mapay muntang tambang mangsa, teu burung tumuwuh dina raga nu sadrah sumerah bari dibarengan ku sumungkem masrahkeun diri. Dua jirim mimiti ngahiji, gumulung nu antukna ngagelarkeun turunan, dina wujud jimat pangangreud imah-imahna. Hanjakal, sanggeus turunan gelar ngaramekeun rumah tanggana, kaasih nu dibarengan ku kanyaah, nu hese meunang hese beleke naratas, ayeuna peunggas alatan tangkayan nu geus jadi nyawana, kagembang ku kembang dodoja, bari ninggalkeun pisin gede nu pinuh ku liwung wuyung marengan ati nu ngageuri. “Sah…!” Gebeg. “Tos dugi…!” “Euh…” pokna bari ngalieuk ka palebah imah indung bapana. Bari menerkeun aisan anakna, manehna cengkat nuturkeun Asep nu geus turun tiheula. “Euh… Cobi eta tasna ku Akang…” ceuk Asep. “Lah, sawios… da teu abot…” ceuk Isah bari ngalengkahkeun sukuna. “Aeh, leres, calik heula, Kang!” “Euh…, lah sawios…” “Calik heula, cai-cai heula…, piraku teh bilih…” “Bilih Abah sareng Embu bendu…?” Asep unggeuk bari seuri. “Moal, moal bendu…” tembal Isah bari imut nyumputkeun kanalangsana. “Aeh, na bet janten ngobrol di sisi jalan, calik heula, Kang, moal-moal bendu Abah sareng Embu mah…” Isah ngarenghap bari ngalengkahkeun sukuna dituturkeun ku Asep. *** “Nuhun Jang Asep, parantos kersa ngajajapkeun pun anak….” ceuk Bah Anin, daria pisan. “Euh…, sanes ngahaja jajap, mung kaleresan we tepang dina mobil, katingal bet sapertos nu teu damang.” tembal Asep. “Sanes sapertos deui, da memang leres nuju udur Isah teh, gering lahir gering batin.” “Maksad Abah?” ceuk Asep, bari kerung. “Lah, nyaeta atuh, Abah nu salah mah…. Tadina mah hayang nempo nu jadi anak bagja, ari heg bet kalah dinyenyeri….” “Eu…, ke bet janten teu ngartos abdi mah.” tembal Asep, beuki kerung. “Kieu saleresna mah, Jang, Abah rumasa salah, salah pisan, ngareremokeun nu jadi anak, satadina mah hayang nempo nu jadi anak pinanggih bagja, ari heg bet pinanggih sangsara, lahir sangsara batin…” ceuk Bah Anin, bari ngarenghap panjang. “Maksad Abah?” Asep beuki kerung. “Horeng, bagja teh lain ku dunya barana….” ceuk Bah Anin, bari ngarenghap panjang. “Aeh, ari bojo Jang Asep urang mana?” “Bojo?” tembal Asep bari seuri. “Har na kalah gumujeng…” “Numawi Bah, abdi mah teu pajeng, saprak Isah nikah ge abdi mah teras ngumbara ka Bandung, eta ge aya ari kahoyong mah, maksad teh kahoyong rarabi, namung nyaeta atuh, ginggiapeun keneh…” “Ginggiapeun kumaha ari Jang Asep?” “Numawi sok sieun dinyenyeri deui….” “Eum ah, ari tos nyindiran teh.” tembal Bah Anin, seuri maur. “Sanes nyindiran, abdi mah nyarios saleresna,” tembal Asep, daria pisan. “Aeh, leres, kumaha nu saleresna rumah tangga Isah teh, Bah?” “Lah, numawi Jang, Abah teh keuna kana paribasa, moro julang ngaleupaskeun peusing… Abah asa dosa ka Jang Asep teh, megatkeun duriat nu jadi anak, ngudag-ngudag dunya, ari geus laksana bet kalah nu jadi anak sangsara….” “Maksad Abah?” “Nyaeta salakina Isah teh nyolowedor, nyeleweng ka nu sanes.” “Euh….” “Bieu ge diguliksek, cenah ditundung….” “Ditundung?” tembal Asep, bangun nu reuwas. Bah Anin unggeuk. “Na da ka abdi mah nyariosna carogena teh nuju dines ka luar kota.” “Lah, nyaeta atuh, bieu ge mun teu dipaksa wakca mah nutupan we kana kasalahan nu jadi salakina. Lah nyaeta atuh, dosa Abah teh.” ceuk Bah Anin ,bari ngarenghap panjang, kawas nu ngaleupaskeun bangbaluhna. “Masya Alloah…,” “Nu matak, abah mah geus gilig, sina diserahkeun we anak Abah teh, hade goreng ge anak Abah, ari dikakaya mah Abah teh teu suka….” “Bawiraos pangemut abdi mah, Bah, sateuacan nyandak kaputusan kitu, langkung sae geuing heula nu janten carogena teh, mamanawian tiasa keneh salamet rumah tanggana.” “Ari Jang Asep, digeuing mah kurang kumaha, tapi nyaeta atuh… nu kapengpeongan ku awewe tea, sok noyod.” “Euh…” “Nu matak, hampura Abah jeung Embu, rumasa Abah dosa, geus megatkeun duriat Jang Asep.” “Ari Abah, sawangsulna abdi, ulah nya kirang-kirang ngahapunten…” Bah Anin ngarenghap. Jang Asep ngarenghap. Teu nyangka mun urut bebenena bakal nandang tunggara. Dibabade bakal meunang bagja bet kalah meunang sangsara. Dibabade bakal senang bari ngahenang ngahening, behna mah lalaki pilihan indung bapana aya nu maling. Horeng hirup teh teu beda ti ngudag-ngudag kalangkang heulang, lir ngimpi nu teu ngabukti. Neang bagja alatan dunya barana, nu kapanggih ngan saukur wewengkon poek mongkleng alatan manusa babari katambias kana jalan nu sasar. Cara salaki urut bebenena, nu sakuduna jadi pananggeuhan tangtung kujur, bet poho kana kujur. Poho kana purwadaksina, poho kumaha wiwitannana. Dunya barana nu jadi pananggeuhanana, bet kalah mawa kana jalan nu sasar. Horeng dunya barana mah mun teu bisa mawa jeung ngamangpaatkeunana, ngan saukur lambang kaadigungan manusa, nu bisa mawa kana kasarakahan, antukna lengkahna katambias, linglung teu puguh juntrung. Asep ngarenghap panjang. Panonna neuteup Bah Anin. Deui-deui Asep ngarenghap. Ras ka Isah, hatena ngahelas. Teu nyangka mun urut bebenena, nu ceuk manehna geulis luar jerona, geulis lahir batinna, bet kudu nandang kanyeri ti lalaki nu leumpeuh yuni. Gusti…, mugi Anjeun masihan kakiatan…, gerentes Asep bari ngarenghap panjang.


Sumber: Majalah Mangle


KERETEG HATE
Cahaya bentang pating gurilap, bulan imut ngagelenyu ninggali kuring keur diuk di jandela kamar bari ngainghak ceurik, angina ngahiliwir karasa tiis, peuting ieu bet meuni asa endah katempona, tapi kunaon hate kuring bet meuni asa ripuh, rasa kaambek geus pinuh na ubun-ubun, kuring haying ngambek tapi teu bias, meureun kusabab kuring awewe jadi naluri kuring leuwih gede tibatan rasa amarah. Sarebu tanya minuhan pikiran kuring, naha bet ibu sareng bapa jadi teu ngawidian kuring ngilu pasanggiri eta, teu pira ngan saukur nulis jeung mikir, asa ku araraneh. Leuheung lamun diulahkeunnana the mun  kuring ngilu pasanggiri model anu gutak gitek di catwalk, kuring ge rada kaharti mun kitu mah, mung ieu mah aduh… ah pararusing, dug sek kuring ngarungkup dina simut.

Kongkorongooook….
Tok,tok,tok….    

“Teh gugah atos siang” kadenge sora indung  kuring ngagero bari ngetrokan panto, kuring ngaleret  kana jam, “Aduh jam 05.00” kuring reuwas, henteu biasana kuring hudang sabeurang kieu kuring nangtung tur muka panto bari wegah mun kuring  keur teu solat jeung sakola mah mereun kuring moal kaluar ti kamar sapopoe, arek jadi nyi komar we ha,ha. Kuring kaluar ti kamar tungkul bari jamedud, “Cu, kunaon bageur meuni jamedud kitu?” pok bapa kuring nanya, kuring ngan saukur imut ngagelenyu bari wegah, “Neng geulis, ibu mah teu ngawidian teh lain ulah tapi ibu nyaah sieun Neng kunanaon, apan Neng teh anak nu dipika deudeuh ku ibu sareng bapa jadi mataksieun lamun aya nanaon mangkaning Jogjakarta teh lain tempat anu deukeut”. Indung kuring ngadeukeutan bari ramisak ceurik, hal anu teu bias ku kuring ditempo teh nyaeta nempo ibu jeung bapa kuring ngaluarkeun cimata. Kuring nangkeup indung kuring tur pok ngomong “Ibu, Neng moal ngiring upami ibu sareng bapa teu ngawidian mah, hampura Neng tos salah paham ka ibu sareng bapa”. Kuring ngilu ceurik nginghak “Jung cu, jung bapa sareng ibu ngawidian demi kasuksesan Neng, doa ibu sareng bapa aya dina tiap langkah Neng”. Kuring bingah, kuring jangji moal ngecewakeun ibu sareng bapa, kuring pasti berjuang.
* *  *
         
Braaaak… kadenge aya nu ngebragkeun meja “Nisaaaaa….kerjakeun soal dihareup, ngalamun wae” kuring reuwas, katempo dosen kuring geus nangtung hareupeun kuring bari melak cangkeng, kuring karek nyadar yen tadi kuring keur ulin ka hayalan jaman baheula basa kuring SMA, ayeuna kuring geus jadi panulis, 3 novel jeung 1 kumpulan carpon kuring geus di publikasikeun jeung meunang respon anu alus ti masarakat. Kuring Annisa, umur kuring ayeuna 20 taun, kuring kuliah di salah sahiji universitas di kota Bandung jurusan Sastra jeung Bahasa semester 4. “Nisaaa hayoh kahareup cicing wae !” dosen kuring ngambek, kuring buru-buru ngajawab bari tungkul sieun “Tapi pa, kuring teu acan paham” ayeuna dosen kuring ngaleret ka sakabeh murid nu aya di kelas “Sok, saha anu arek ngabantuan Nisa ngerjakeun soal di hareup?” tantang dosen eta, jep sakabeh murid jempling “Kuring Pa” ceuk hiji sora ti tukang, kuring ngaleret ka tukang wahh… saha eta  anu arek ngabela kuring, aya rasa atoh dina hate kuring sabab kuring aya nu ngabela. Sangges kajadian eta kuring jadi deukeut jeung jalma anu ngabelaan kuring kamari, jalma eta teh ngarana Sam, biasa di sebut kitu tapi ngaran aslina mah Samuel cenah.

          Jadwal kuliah geus beres, kuring buru-buru rek balik tapi pas rek kaluar gerbang kampus, breeeetttt,, hujan gede jadi kapaksa kuring ngiuhan heula, muga we hujanna sakeudueng, “Nisa…” kuring reuwas, aya anu nepak taktak kuring, “Eh” kuring ngereret “Ah, Sam geuning, aya naon?” kuring bingung nempo manehna aya didieu oge, “Gak apa-apa ko Sa he,he” manehna imut, aduh meuni lucu katinggalina, aduh kuring mikir naon sih, entong kitu Nisa hayoh istigfar. Sam lain asli urang Sunda, manehna katurunan Tionghoa jadi teu aneh lamun panonna rada sipit tur kulitna bodas, manehna can rada bentes ngomong sunda jadi bahasana sakapeung campuran, Indonesia jeung sunda. Kadenge sora adan ngumandang kuring niat arek solat heula bari nungguan hujan, “Eh Sam, punten Nisa bade awoh ashar heula nya ka masjid” kuring ngaleos ninggalkeun Sam anu katempona rada bingung ngartikeun omongan kuring bieu.

Di mesjid kampus
“Assalamualaikum wr.wb” astagfirullah, kuring ngajenghak reuwas pas salam kadua tanda beres solat pameunteu kuring pasangrok jeung pameunteuna Sam, aduh ti iraha budak ieu di dieu, ;’Haaah, Sam ngareureuwas” kuring ngagebug leungeunna “Sam terang timana Nisa aya di dieu? aduh make kadieu sih ieu budak pan ieu mah tempat khusus akhwat” kuring ngomong bari nyiwit pipina “Aduh Nisa sakit” ceuk manehna bari ngusap pipina nau di ciwit bieu ku kuring, kuring ngan bisa seuseurian nempo manehna nyerieun, ha,ha.. “Nisaa kamu lagi apa tadi? Ko pake baju putih kaya pocong aja, hi,hi” manehna nanya bari ngeleg “Ih Sam, (kuring jamedud) tadi kuring solat, solat teh ibadah anu wajib di laksanakeun ku sakabeh umat muslim, kin cerita lengkepna di jalan we nya isin di dieu mah seueur jalmi” kuring jeung Sam tuluy indit kaluar. Loba pisan pertanyaan anu di ajukeun ku manehna ka kuring soal agama, kuring malum da kuring jeung manehna mah beda agama, agama manehna mah keristen.

          Lila beuki lila kuring jadi deukeut jeung manehna, aya rasa anu beda dina hate Lmun kuring ninggali raray na, kuring bingung rasa naon eta, nu jelas rasa ieu hoyang pisan lamun nempo manehna bagja. Kuring leumpang ka kelas bari ngabogaan rasa bagja, sabab rek papanggih jeung pujaan hate anu dipikaheman geus saminggu kuring teu papanggih jeung manehna, sugan we poe ieu mah aya. Satepina di kelas, kuring lurat-leret ka sakuriling kelas tapi teu katempo anu di tutungguan teh, ah meureun can datang hate kuring ngabatin. Bet aya rasa karingrang ngarungkupan. Kaluar ti kelas, kuring buru-buru ka kost an, jarak ti tempat kuliah ka kost an kuring teh deukeut. Jadi, bisa kalampah ngan saukur ku leumpang. Rencana na ti kost an kuring rek neang Sam ka imah na, sieun aya kajadian nu teu dipikahayang nimpa ka manehna, das sms kuring teu di bales, telepon oge teu di angkat.

          Tok,tok,tok…“Punten” kuring ngetrok panto bari ngagero, kadenge panto dibuka “Iya, eh ini Neng Nisa ya? mari masuk” ceuk nu muka panto ramah, haaaah kuring reuwas, naha anjeunna nyaho yen kuring teh Nisa apan kuring  teu  acan pernah kadie, nyaho imahna ge  karek bieu ti babaturan kuring. “Oh muhun” kuring ngan saukur bisa imut tapi hate mah ringrang maratan langit, tuluy kuring asup bari olohok waah.. bener ieu teh imah Sam aduh gede pisan subhanallah kawas istana, “Neng Nisa silahkan duduk, sebentar bibi panggilkan dulu ibunya” oh jadi eta pembantuna, tapi dangdananna keren kos lain pembantu, tuluy pembantu eta indit. Teu kungsi lila, “Assalamualaikum” katinggali aya awewe saumuran indung kuring nangtung di hareupeun kuring “Waalaikumsalam” buru-buru kuring ngajawab “Oh ini Nisa ya? Samuel sering cerita tentang Nisa, katanya Nisa baik,cantik, keliatannya Sam sayang sekali sama Nisa, kalau Nisa gimana sama Sam?” kuring reuwas maratan langit, ieu indungna Sam? Haah.. naha make kerudung apan keluargana Sam agamana keristen, kuring masih keneh bingung tur ngajawab “Muhun ibu, Nis age nyaah (jawab kuring bari lingsem) ehm, punten ibu upami Sam kamana atos 7 dinten teu lebet ka kuliah?” ngadenge pertanyaan eta indungna Sam cicing, wah aya naon ieu kuring sieun,rasa ringrang balik ngarungkupan kuring, aya naon? Sarebu tanya jeung kasieun minuhan pikiran kuring. “Nisa ayo ikut ibu, ada sesuatu yang mau ibu tunjukkan tapi ibu gak bias bilang sekarang” indung Sam langsung nangkeup kuring, kuring teu ngarti naon maksudna tuluy indungna pok ngomong “Terimakasih ya sayang” cimata langsung ngucur ti mata indung Sam. Sam? kamana anjeun?

          Sapaparat jalan kuring ngan bisa tungkul sabari maca kalimah kalimah zikir, sakapeung indungna Sam nyekel leungeun kuring tanda nenangkeun. “Nisa kita sudah sampai” kuring beunta tuluy luak lieuk kasakuriling tempat eta, naha indung Sam ngajak kuring ka pasantren kieu, kuring leumpang nuturkeun indungna Sam, indungna Sam ngetrok ka hiji panto, bray panto eta di buka, kuring olohok kasengsem “Sam” bener anu diuk eta Sam? subhanallah kasep pisan, manehna make gamis jeung peci bodas meuni rapih katinggalna, “Nisa” indungna Sam ngagupayan ngajak diuk ka kuring tuluy indungna Sam nyaritakeun naha Sam bet aya di dieu, manehna jeung kulawargana ayeuna geus islam, subhanallah kuring bingah kabina bina, saurna Sam berubah gara-gara kuring, Sam nyaah pisan ka kuring, kulawargana ge teu nentang basa Sam mutuskeun rek asup islam malah kulawargana ngilu asup islam.

          Di taman kawasan pasantren eta kuring leuleumpangan jeung Sam, aduh kuring teu kiceup kiceup nempo dirina subhanallah sababaraha kali kuring ngucap kalimah eta (aduh kuring meuni sungguh terlalu ha,ha) di tengah tengan jalan Sam  ngeureunkeun leumpangna tuluy malik neteup kuring, kuring asa risih di kitukeun ku manehna “Nisa ayeuna urang tos saagama, Nisa hoyong teu jadi bidadari anu maturan hirup Sam salilana dunia sarta aherat?” kuring lingsem tanda satuju.

Written By Pudji Anisya (Jisya Rasyid)

Tidak ada komentar:

Posting Komentar